Ελάτε να αποχαιρετήσουμε επιτέλους τον φετινό πολύ κρύο και πολύ βροχερό χειμώνα με ένα ωραίο λικέρ με τα πιο μυρωδάτα φρούτα του μια και έχει και καλά πράγματα να μας προσφέρει ο χειμώνας, μανταρίνια!!!
Σήμερα λέω να κάνω ένα παράξενο μπισκότο έτσι για αλλαγή. Πριν από λίγο καιρό είχα ένα κρύωμα, ήμουν κλεισμένη μέσα είχα τρελαθεί να πίνω τσάι και να είμαι στο internet και πάνω λοιπόν στην βαρεμάρα μου είπα να κοιτάξω και κάποιες ποικιλίες τσαγιού και τι πίνουν στην Κίνα και ξαφνικά βλέπω αυτό το Matcha τσάι και η μια σελίδα έφερε την άλλη και ανάμεσα στο χαμένη στην μετάφραση και στην πρασινάδα ανακαλύπτω πως αυτό το μαγικό τσάι γίνεται και άλλα πράγματα εκτός από το να το πίνεις σαν ρόφημα.
Την πρώτη φορά που έκανα αυτό το κέικ ήταν πριν από 8 χρόνια περίπου και θυμάμαι πως ήταν από τις πιο ενθουσιώδης μέρες της μαγειρικής μου καριέρας!!! Ήταν σαν να είχα ανακαλύψει την Αμερική , καθόμουν πάνω από το κέικ με τις ώρες και το θαύμαζα σαν να ήταν ένα εξωτικό νησί!!!
Δεν χρειάζεται βέβαια να σας πω ότι για πολλή μεγάλο διάστημα δεν έτρωγα τίποτα άλλο και απλώς το έκανα με διάφορες παραλλαγές. Φυσικά ανάμεσα σε αυτούς που το δοκίμασαν πρώτα ήταν και η μικρή μου η αδελφή, η Άννα που φυσικά το έκανε επίτιμο πιάτο σε πολλές συγκεντρώσεις της.
Οι πρώτες μου γλυκές παιδικές αναμνήσεις είναι από τον παππού μου να με πηγαίνει στους ώμους του σε ένα ζαχαροπλαστείο στο Τούρκικο προξενείο (που νομίζω ότι ακόμα υπάρχει) για πάστες. Και μετά σαν παιδάκι όταν πηγαίναμε με την μαμά μου στην αγορά στο κέντρο της πόλης να σταματάμε πάντα στο ίδιο ζαχαροπλαστείο στην Βενιζέλου για πάστα Σεράνο. Ε τι άλλο θα θέλατε να μου συμβεί, για να καταλάβω ότι ίσως τα γλυκά είναι μέσα στο DNA μου . . .
Ετσι αποφάσισα να γίνω foodblogger.